«Είμαι ο φύλακας των τάφων από πάγο, όπου αναπαύονται τα λείψανα εκείνων που έχουν έρθει να ανταλλάξουν το σώμα τους με ένα τεχνητό. Εδώ άλλαξα κι εγώ το σώμα μου με μηχανικό και ξεκίνησα ένα ταξίδι σε άλλους πλανήτες. Αλλά άρχισα να μου λείπει το ανθρώπινο σώμα μου, ήθελα να έρθω να το πάρω πίσω. Αυτός είμαι εγώ όπως ήμουν πριν… κανένα τεχνητό σώμα δεν μπορεί να είναι πιο όμορφο». – βγαλμένο από το “Galaxy Express 999 – The Movie” σε σκηνοθεσία Rintarō – 1979.
Η όμορφη ταινία κινουμένων σχεδίων μεγάλου μήκους "Galaxy Express 999 - The Movie" διαδραματίζεται σε ένα μακρινό μέλλον όπου οι πλουσιότεροι άνθρωποι μπορούν να πληρώσουν για να εγκαταλείψουν την ανθρώπινη φύση τους για να εξελιχθούν σε ένα μηχανικό τεχνούργημα τεχνολογίας ικανό να τους δώσει δύναμη και αθανασία. Σε αυτή τη μακρινή εποχή, ο νεαρός Tetsuro θα ταξιδέψει για να φτάσει σε έναν απομακρυσμένο πλανήτη που ονομάζεται Ανδρομέδα, όπου θα έχει ελεύθερη πρόσβαση σε μια τεχνολογία που θα του επιτρέψει επίσης να αποκτήσει ένα μηχανικό σώμα.
Ο Τέτσουρο έχει ήδη ζήσει τα πιο σκοτεινά χρόνια της ζωής του στη φτώχεια, υποφέροντας από την ταπείνωση ότι δεν μπόρεσε να προστατεύσει τη μητέρα του από την οργή του σκληρού Μηχανικού Δούκα, ενός ανθρώπου που εγκαταλείποντας το ανθρώπινο σώμα του φαίνεται να έχει εγκαταλείψει την ανθρωπότητα. εαυτό.
Η φιγούρα του φύλακα των τάφων από πάγο και αυτή του Μηχανικού Δούκα είναι μια προειδοποίηση για να μην παραβλέψουμε τις πιθανές συνέπειες της απώλειας ενός σώματος: στερούμενη τα δικά της, η φύλακας θα επιλέξει να μείνει για πάντα δίπλα στα θνητά της λείψανα από τα οποία δεν θα μπορεί πλέον να χωρίσει. ενώ ο Μηχανικός Δούκας, απογυμνωμένος από κάθε ενσυναίσθηση, θα περάσει το χρόνο του σκοτώνοντας ανθρώπινα όντα, τα οποία θεωρεί κατώτερα και δεν αξίζουν καμίας συμπόνιας.
Ο Raymond Kurzweil, επιστήμονας υπολογιστών και ειδικός στην τεχνητή νοημοσύνη, είναι ένας από τους κορυφαίους εκφραστές του μεταανθρωπιστικού κινήματος και η σκέψη του επηρεάζεται βαθιά από την πεποίθηση ότι η τεχνητή νοημοσύνη θα φτάσει σύντομα στην τεχνολογική ιδιομορφία:
«Μόλις μπούμε στη Μοναδικότητα, θα πάψουμε να είμαστε αβοήθητα και πρωτόγονα πλάσματα, μηχανές από σάρκα περιορισμένες στη σκέψη και τη δράση από το σώμα που αποτελεί το σημερινό μας υπόστρωμα. Η Μοναδικότητα θα μας επιτρέψει να ξεπεράσουμε τους περιορισμούς του βιολογικού μας σώματος και εγκεφάλου. Θα αποκτήσουμε εξουσία πάνω στη μοίρα μας. Η θνητότητά μας θα είναι στα χέρια μας». – Raymond Kurzweil
Ο μεταανθρωπισμός του Kurzweil ξεκινά από την ιδέα ότι οι τεχνολογίες που εμφυτεύονται στον άνθρωπο δεν πρέπει να θεωρούνται ως συστήματα χειραγώγησης και ελέγχου, αλλά ως ευκαιρία για ενίσχυση και βελτίωση της ίδιας της δομής του ανθρώπου. Το ανθρώπινο σώμα αντιπροσωπεύει ένα όριο στην εξέλιξη, αλλά αυτό το όριο μπορεί τελικά να ξεπεραστεί μέσω της τεχνολογίας.
Πολυάριθμες τεχνικές ανακαλύψεις θα μπορέσουν σύντομα να ωθήσουν τον άνθρωπο σε νέα στάδια στην εξέλιξη του είδους, η ίδια η αθανασία μπορεί να επιτευχθεί μέσω της σύντηξης ανθρώπου και μηχανής.
Είμαστε όμως σίγουροι ότι ο άνθρωπος μπορεί μόνο να ωφεληθεί από αυτή την ένωση;
Στο δοκίμιό του "Life 3.0", ο Max Tegmark κάνει μια ενδιαφέρουσα εκδρομή για την έννοια της ζωής, τοποθετώντας την τεχνολογία σε μια ακριβή φάση της εξέλιξής της, δηλαδή αμέσως μετά τη βιολογική εξέλιξη (την οποία αποκαλεί ζωή 1.0) και την πολιτισμική εξέλιξη (την οποία αποκαλεί ζωή. 2.0).
Η τεχνολογική εξέλιξη (δηλαδή η ζωή 3.0) θα επιτρέψει στον άνθρωπο να επαναπρογραμματίσει τόσο τη βιολογική όσο και την πολιτιστική εξέλιξη, δίνοντας και στις δύο μια ξαφνική επιτάχυνση ακριβώς όπως υποθέτουν οι διανθρωπιστές.
«Το Life 1.0 δεν μπορεί να ανασχεδιάσει ούτε το υλικό του ούτε το λογισμικό του. Το Life 2.0 είναι ανθρώπινο και βιολογικό και μπορεί να ανασχεδιάσει μεγάλο μέρος του λογισμικού του (σε όλη την κουλτούρα), αλλά όχι το υλικό του. Το Life 3.0, το οποίο δεν υπάρχει ακόμη στη Γη, παρόλο που είναι σχεδόν εκεί, είναι μη ανθρώπινο και μεταβιολογικό ή τεχνολογικό και είναι ικανό να ανασχεδιάσει δραστικά όχι μόνο το λογισμικό του αλλά και το υλικό του». – Max Tegmark
Το γεγονός ότι ο Max Tegmark συνδέει την έννοια του «υλισμικού» με τη βιολογική εξέλιξη και την έννοια του «λογισμικού» των ζωντανών ειδών με την πολιτισμική εξέλιξη, καταδεικνύει πόσο οι θεωρίες του εξαρτώνται από την ιδέα ότι ο ζωικός κόσμος είναι συγκρίσιμος με τον δυϊσμό του ψηφιακού μηχανές του μοντέλου Von Neumann, δηλαδή που αποτελούνται από μια κεντρική μονάδα επεξεργασίας (το μυαλό) και ένα υλικό για την αλληλεπίδραση με τον κόσμο (το σώμα).
Οι αρχέγονοι οργανισμοί, όπως τα βακτήρια, χωρίς κανένα όργανο ακόμη και εξ αποστάσεως συγκρίσιμο με ένα κεντρικό νευρικό σύστημα, έχουν για χιλιάδες χρόνια την ικανότητα να αλληλεπιδρούν με τον περιβάλλοντα κόσμο εντοπίζοντας και επιδιώκοντας τα σάκχαρα για τα οποία είναι άπληστοι, χάρη στη δυναμική του σώματος που λειτουργεί σε πλήρη απουσία ενός κεντρικού συστήματος επεξεργασίας πληροφοριών. Κατά κάποιο τρόπο, αντιπροσωπεύουν μια μορφή χημικής-μηχανικής ζωής τόσο άγνωστης όσο και αποτελεσματικής.
Οι εξαιρετικές μηχανές του Theo Jansen αντιπροσωπεύουν μια ενδιαφέρουσα ερευνητική μελέτη για τη ζωή μέσω της μηχανικής. Το "Strandbeesten" του (ή τα ζώα της παραλίας) είναι πλάσματα ικανά να κινούνται ανεξάρτητα, ωθημένα από τη δύναμη του ανέμου.
Αυτά τα πλάσματα «ζουν» στις παραλίες και, για να μην καταλήξουν στο νερό, μερικά από αυτά έχουν έναν αισθητήρα φτιαγμένο με σχοινιά και μπουκάλια που τους ενημερώνει πότε είναι πολύ κοντά στη θάλασσα και επομένως είναι σκόπιμο να αλλάξουν κατεύθυνση.
«Από το 1990 ασχολούμαι με τη δημιουργία νέων μορφών ζωής. Αντί για γύρη και σπόρους, χρησιμοποίησα κίτρινους πλαστικούς σωλήνες ως πρώτη ύλη αυτής της νέας φύσης. Φτιάχνω σκελετούς που μπορούν να περπατήσουν με τον άνεμο για να μην χρειάζεται να φάνε. Με την πάροδο του χρόνου, αυτοί οι σκελετοί έχουν γίνει ολοένα και πιο ικανοί να επιβιώνουν από στοιχεία όπως οι καταιγίδες και το νερό, στόχος μου είναι να απελευθερώσω αυτά τα ζώα σε κοπάδια στις παραλίες για να μπορέσουν να ζήσουν τη ζωή τους». – Theo Jansen
Ανθρωπογενείς και αιολικές, είναι οι μηχανές του Jansen αληθινές αναπαραστάσεις της ζωής ή όχι; Αν περιοριστούμε στην παρατήρηση αυτών των ειδών από μια ολιστική προοπτική, μπορούμε να φανταστούμε ότι η ύπαρξή τους ακολουθεί κατά κάποιο τρόπο εκείνη των αρχέγονων πλασμάτων. Και αν κάποιος παρατηρούσε την απουσία ενεργειών με στόχο την αυτοσυντήρηση που ενώνει όλα τα ζωντανά είδη, θα ήθελα να επισημάνω ότι ο Theo Jansen εργάζεται συνεχώς στα πλάσματα του, δημιουργώντας όλο και πιο εξελιγμένα είδη στην ικανότητά τους να κινούνται και να επιβιώνουν.
Αν αυτό που χάρισε η φύση στον άνθρωπο χρειάστηκε χιλιάδες χρόνια για να το πετύχει, είμαστε πραγματικά πεπεισμένοι ότι μπορούμε να συμπιέσουμε τα επόμενα βήματα της εξέλιξής μας σε μερικές δεκαετίες με οδηγό την επιθυμία για αυτοδιάθεση που, κατά βάθος, μοιάζει με αυταπάτη της παντοδυναμίας;
Εάν ο μεταανθρωπισμός δηλώνει την υπέρβαση των βιολογικών ορίων και τον έλεγχο της εξέλιξης του είδους μας, αντικαθιστώντας τις σοφές βιολογικές διαδικασίες της φυσικής επιλογής με την τεχνολογία, το κάνει προτείνοντας αυτό που φαίνεται να είναι απλώς ένας «έλεγχος έκδοσης» του σώματος και των μερών του. παραμελώντας τον ρόλο της ανθρωπότητας στο φυσικό πλαίσιο.
Ο υπερανθρωπισμός παραβλέπει το γεγονός ότι η εξέλιξη είναι ένα πολύπλοκο σύστημα που δεν αφορά μόνο τον άνθρωπο, αλλά ολόκληρο το οικοσύστημα που τον έχει στοιβαγμένο για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια.
Αν παρατηρήσουμε την απώλεια της ισορροπίας του οικοσυστήματος, είναι εύκολο να καταλάβουμε ότι ένα νέο «δι-ανθρώπινο» στάδιο που βασίζεται στη συγχώνευση του ανθρώπου με την τεχνολογία δεν είναι η απάντηση στα προβλήματα της φύσης. Αντίθετα, η ίδια δεν θα μπορούσε να υπάρξει απουσία των απαραίτητων φυσικών και ενεργειακών πόρων.
Ο μεταανθρωπισμός φαίνεται να είναι μια εναλλακτική λύση για την επίλυση των προβλημάτων που ταλαιπωρούν τον κόσμο, την εγωκεντρική και ατομικιστική φυγή προς τα εμπρός του ατόμου που, εφοδιασμένο με τα εργαλεία για να το κάνει, επιλέγει ελεύθερα να παραμελεί τα προβλήματα για τα οποία ευθύνεται η ίδια η τεχνολογία. προκειμένου να εξελιχθεί σε μια νέα μορφή ύπαρξης.
Δεν έχει σημασία από ποια οπτική γωνία θέλει κανείς να παρατηρήσει το ερώτημα: ακόμη και από υλιστική σκοπιά, η φύση μπορεί να θεωρηθεί μια εξαιρετικά προηγμένη τεχνολογική πλατφόρμα και ο άνθρωπος ως άμεση απόρροια της τεράστιας και ακόμα ανεξήγητης πολυπλοκότητάς της. Και η επισήμανση του θανάτου ως ορίου της ανθρώπινης κατάστασης αντιπροσωπεύει τη θέληση να μην θέλουμε να δούμε την εξέλιξη από τη σωστή οπτική γωνία.
Πρέπει να αποδεχτούμε ότι είμαστε μέρος ενός οικοσυστήματος ικανού να αποκαταστήσει την ευημερία που όλοι χρειαζόμαστε εντός των ορίων της ύπαρξής μας.
Άρθρο του Gianfranco Fedele
Ο ναυτικός τομέας είναι μια πραγματική παγκόσμια οικονομική δύναμη, η οποία έχει προσανατολιστεί προς μια αγορά 150 δισεκατομμυρίων...
Την περασμένη Δευτέρα, οι Financial Times ανακοίνωσαν συμφωνία με το OpenAI. Η FT αδειοδοτεί την παγκόσμιας κλάσης δημοσιογραφία της…
Εκατομμύρια άνθρωποι πληρώνουν για υπηρεσίες ροής, πληρώνοντας μηνιαίες συνδρομές. Είναι κοινή γνώμη ότι…
Η Coveware από την Veeam θα συνεχίσει να παρέχει υπηρεσίες αντιμετώπισης περιστατικών εκβιασμών στον κυβερνοχώρο. Το Coveware θα προσφέρει ιατροδικαστικές και δυνατότητες αποκατάστασης…
